çoğumuz yapmadık mı, özellikle anneleri çalışanlar.
okul yarım gündü ve bize bakacak kimse olmadığı için evde tek başımıza dururduk ve anahtar kesinlikle bize bırakılmazdı.
tembihler yapılırdı, aman ha kapıyı kimseye açma.
ama çocuk bu, çıkar balkona arkadaşlarını görür, oyuna katılmak ister ama anne geldiğinde evde olmak zorunda.
bi yandan korku, bi yandan heves.
heves ağır basar tabi, kapının aralığına ayakkabı yerleştirilir ve oyuna dahil olunur ama çocuk da olsa içi rahat etmez "acaba hırsız girer mi" diye.
ara ara kontrol edilir ev.
bazen de belki reklamlardan, belki öylesine canı çikolata çekiverir çocuğun. ama yine aynı problem, anahtar!
ayakkabı yine yerini alır ve koşa koşa kısa bir bakkal ziyareti yapılır.
şimdi öyle mi ama...
o kaygı, heves yok artık çocuklarda. bi kere bakkal yok ki, mahalle oyunları yok ki, sitelerde kucağında laptop olan çocuklar var. wireless bağlantı ile bilgisayar oyunları oynuyorlar, bilmedikleri yok.
zaten bakıcılar da var, ya da kursa gidiyorlar.
ayakkabılar artık ayakkabılıkta duruyor, her renk...
