yıllardır sevgimin öyle çok düşmanı, öyle çok muhafızı vardı ki bazılarını hala aşamadım. asla birçok kişinin yaptığı gibi yetersizliklerimi, kusurlarımı, korkumu, başarısızlıklarımı bu duruma yüklemiyorum. buraya hakaretler, serzenişler, ya da methiyeler düzecek de değilim.
eğer bir şeyi seviyorsam, o şey beni benim onu sevdiğim kadar sevmiyorsa içimde kaos çıkar. belki bir sürü şiir veya sağlam bir roman, belki de anlatacak bir sürü hikaye çıkar. uykusuz geçen geceler falan... ama buna bir çözüm çıkar mı? zor.
eğer herkes sevdiği şeye sadık olsa, bir dine bağlanır gibi değil de, özgürlüğüne sadıkmış gibi severdi.
sevmek lazım. bu hayatı güzel kılabilecek tek şey sevgi. kin, nefret, kötü niyet bize hiçbir şey kazandırmadı asla da kazandırmayacak. nefreti yük gibi taşıyacaksınız sadece.
sevginizin bittiği şeylere karşı ilk gün nasıl hissettiğinizi düşünün. hiç bitmeyecek sanıyordunuz değil mi? yitirmeden anlamıyoruz hiçbir zaman bizim için değerli şeyleri. yolun sonuna gelmeden, geç kalmadan, sarılın. bir şey kaybetmeyeceksiniz. belki bir daha eskisi gibi olmayacak ama bu güzel şeyler olmayacağı anlamına gelmez.
