Kimse okumasa da ben yazıcam abi. Efkarlandım bak. Yazamam belki bir daha, belki bir daha böyle düşüncelere dalamam.
Çok sevdim seni ben, kendimi değiştirmeye uğraşacak kadar çok. Asıl hatayı orda yapmışım o ayrı mesele tabii. Seni egonla sevdim ya, saatlerce kendini övmeni, marifetlerini anlatmanı sevdim. Hiçbir zaman beni haklı bulmamanla sevdim seni. Doğru bildiğim ve gerçekten de doğru olan şeylerin bile yanlış olduğuna inandırmanla sevdim seni ben. Belki de bir daha uyuyamayacak olsak da mezun olmanı bir an önce askere gitmeni ve hayatını düzene sokmanı isteyecek kadar sevdim. Benimle ilerde mutlu olamayacağını bildiğim için senden ayrılacak kadar çok sevdim ulan ben seni. Hep benim sana layık olamayacağım konusunda düşündürttün sen. Hep "lan ben nerde yanlış yapıyorum?" Dedirttin bana. Aslında bende hata yoktu. Ben seni kendimde hata arayacak kadar çok sevdim.
Şimdi senden gittim ya. Giderken bile sana laf söylememek için kendimi suçlayarak gittim ben senden. Öyle çok sevdim yani. Sen kendini suçlu hissetme diye yaptığın hiçbir şeyi yüzüne vurmadım. Tek bir şeyi kendim için yaptım sadece. Onu da artık yapmam gerekiyordu. Senden gitmek. Ben artık mutlu olamıyordum. Yavas yavas ölüyordum seni sevsem de kendimden çok sevmek asıl hataydı. Ben kendimi unutmustum seni severken. Bu yüzden gittim senden. Kendim olabilmek için. Mutlu olabilmek için. Olmayan biri nasıl mutlu olabilirdi yoksa? Evet sevdim. Bu gerçekti. Ama artık ben gerçek olamıyordum kendim olamıyordum. Bu yüzden gittim. Sen iyi ol diye, ben iyi olayım diye. Biz iyi olalım diye.
