Efkarım bir söz değil arkadaşlar. Haftalarca kan aradığım kuzenim vefat etti.
iyileşme umuduyla, kaybettiği gözlerinde görme ihtimalini arttıran ışık patlamalarıyla, iki minik evladını tekrar görme arzusuyla, çektiği ağrıların dineceğine olan inancıyla, bu ağrıların morfine varan hikayesin de kırdığı kalplerin pişmanlığı ile gitti.
Ölmüş babasını sayıklayarak, acıdan etlerini kanatarak.
Bunlara efkarlanmak bile insanı ehlileştiriyor.
Zor şeylerin efkarı daha büyük oluyor.
