bundan 5 sene öncesine kadar gayet hümanisttim. insanların bir arada mutlu mesut yaşayabileceğine inanıyordum ama artık inanmıyorum. toplumsal gerçeklik öylesine keskindir ki senin düşüncenin o keskinlik karşısında pek bir etkinliği yoktur. toplum bir güç yığınıdır, altta kalanı ezer, boğarken ağzını kapatır kimse duymaz duysa da bağıramaz zaten çünkü bir üsteki de onu eziyordur.
yani topluma bakışım çok olumsuz. resmen üst üste yığılmış insanların birbirini ezme savaşını izliyorum. bunu anlayabiliyorum ama düşünce olarak aktaramıyorum çünkü düşüncenin bir önemi yok. toplumsal gerçeklik er yada geç insanlara bunu gösterecektir. bu bizim dışımızda, düşüncelerimizden bağımsız var olan gerçektir. aslında içinde yaşıyoruz ama adaptasyon, alışılmışlık bunu anlamamıza engel oluyor.
toplum asla bireyin mutluluğu, kendi kimliğiyle var olabileceği alan olamaz. resmen insana verilmiş bir ceza.
