rahmetli sakip sabanci'nin bir roportajinda, en buyuk pismanliginin, keskesinin ne oldugu minvali bir soruya, bazen bir yerlerde otururken el ele, sarmas dolas ciftler gorunce onlar gibi bir genclik geciremedigi icin imrendigi babinda bir soylemi var.
daha 25 yasimdayim, bugune kadar cok kandim, cok kandirdim, ama o aranan kan hic bulunmadi. sanirim 20 yil sonra da ben buna benzer seyler soyleyecegim. bir seyler iceyim diye oturdugum yerlerde bu tarz ciftler gorunce ben de mutlu oluyorum onlar yerine, ama onlardan birisi olmak anlamsizca zor geliyor artik. ıcimde araba silecegi kaldiran, bric oynayan, bulmaca cozen bir emekli dayiyla birlikte yasiyorum.
