açıkçası ben kendi adıma konuşacağım, kalıcılık istemiyorum. bir kadınla ömür boyu yaşayacak olma fikri bile beni delirtiyor. sevsem, aşkından ölsem dahi bir kadınla ömür boyu olmak istemem. bana bu kölelik gibi geliyor. birileri saçma bulabilir fakat mesele başka birini istemem de değil, sadece birinin hayatında önemli yer edinmek veya birinin benim hayatımda çok önemli bir yer edinmesi beni boğuyor. sorumluluk almak istemiyorum ve kimseyi de tekleştirip hayatımın merkezine koymak istemiyorum. ha sevmeye ben de seviyorum ama bunun da aşırılığını, doyumsuzluğunu sevmiyorum. tabi sevilmek de aynı şekilde, aslında sevilmeyi daha çok az istiyorum, minimum yani. öyle yüceltilmek ay aşkım ölüyorum sana gibi bayağı cümleler duymak hoşuma gitmez. daha sade ve berrak bir sevgi, daha çoşkulu değil de berrak, hakkımda iyi şeyler düşünmesi gibi yani. yoksa kadınlar aşık olunca gerçekten hırçın oluyor, hep bana hep bana kafası yaşıyor ve cidden aşırı doyumsuz oluyor. bu bana hem gereksiz uğraş hem de yıpratıcı geliyor ve asla bir kadında tekleşmek gibi bir iddiam yoktur. yani bir kadın beni severken başkasını da sevse bu sevgiyi asla sorun etmem. ancak toplumda bunları demek kişiyi çok farklı agılatıyor ve ben de burada diyorum. buranın güzel yani çünkü hiç kimseyi görmeyecek olmam. bu yüzden bu kadar samimi ve içten yazabiliyorum.
