bundan 6-7 sene evvel lise yollarını tepindiğim dönem başıma gelmişti benim de. o zamanlar yaşım tutmadığı için ferrarim yok daha. okula iett otobüsleriyle gidiyorum.
yine bu günlerden birinde ayakta üç beş kişinin olduğu boş sayılabilecek bir otobüsle eve dönüş yolunda arkadaştan birkaç günlüğüne aldığım mp3 playerın kulaklığı kulağımda gayet cool bir poz ile müzik dinleye dinleye gidiyorum. otobüse yaşlı bir teyze biniyor ve yer vermek için ilk davranan ben oluyorum ve bir anda otobüsteki popülaritem had safhaya çıkıyor. kulakta kulaklık, gözler ufka bakıyor, hava 1500. ufacık mimiğin bile bu saatten sonra önemi büyük. bu öyle iğrenç bir psikolojidir ki o andan otobüsten inene kadar geçen sürede sürekli göz hapsinde hissedersiniz kendinizi, toplu taşıma araçlarında yaşlılara yer verdiyseniz bilirsiniz.
neyse efendim ben coolötesi hareketlerle otobüs ahalisine ne kadar önemli biri olduğumu göstereduruken bir anda mp3 playerın kulaklığının kablosu mp3 playerdan çıkıyor. dangalak arkadaşımın alışveriş zevkine sıçayım ki kendisi kulaklık çıktığı an dış hoparlörden ses veren bir mp3 player almış gitmiş. işte o an otobüsün içinde ankaralı namık rüzgarı esiyor. cool duruşum bas bas paraları leylayaaa nidalarıyla adeta tökezliyor ve insanların yüzlerindeki ilk başta şaşkın sonra da alaycı ifadeyi görüyorum. dünya başıma yıkılıyor, taşak oğlanı oluyorum. daha bizim durağa gelmeden otobüsten iniyor ve uzun iett kullanmıyorum.
