Umut bir damlaydı ve kafasına göre bir yere düşüyordu.
Onu ararken tutunmak için bir sürü kötü rüya görüyordun.
Her seferinde kendini öldürdüğün karabasanları saymıyorum.
Psikoloji uçmaya meyilli bir balondu ve her seferinde seni kan ter içerisinde bırakıyordu.
Bittiğini düşünüyordun ama sonra bir şekilde yaşamda kalmaya devam ediyordun.
En iyisini en mutlusunu en güzelini istiyordun ama en kötüsünü kurgulamak iyimser faaliyetlerine zincirler vuruyordu.
Yarı uyanık yarı uyur vaziyette;
Tek ayağının üzerinde yaşıyordun.
Kalbinin ve beyninin yarısı kendini ölü zannediyordu.
Yüksek bir yere çıkıp kendini boşluğa bıraktığında seni aşağıya çakılmadan tutacak hayal kahramanların vardı.
Beynin düşünce salgıladıkça güvende olacaktın.
Sen kendinden vazgeçtiğinde yer çekimi kuvvetinin tüm gerçekliği sana yere çakılana kadar eşlik etmeye devam edecekti
