Çünkü seveceğim, hayatımı onu gördüğüm andan itibaren ona adayacağım, planlar yapacağım - hayaller kuracağım kafamda, uyurken yanımda bile yatsa onu düşüneceğim, artık bir kişi için değil de iki kişi için varolacağım, onu mutlu etmekten başka hiçbirşeyi amaçlamadan, delicesine elimden geleni yapacağım, hatta bu durumdan dolayı kendi hayatımın içinde yaşamıyor gibi bile hissedeceğim, sonra ne olacak? ilgimden mi bıkacak? Yetersiz mi gelmeye başlayacağım? Yoksa belki de benden sıkılacak? O aşkım, o hayallerim tek tek onun söylemiş olduğu sözlerle, davranışlarla yıkılacak? Tuğlaları tek tek örerek inşa ettiğim ve "bu bina olmazsa kalacak yerim de yok" diye sevinerek oluşturduğum yapıyı tek tek kıracak? Üstüne insanlar tarafından eleştirileceğim belki de? Akıl hastası olduğumu bile düşünebilecekler? O kişi sana senin normal olmadığın hissini bile verebilecek belki de? Ne gerek var bir kişi, o çok özel sandığımız bir kişi için hayatımızı mahvetmenin? O kişiyi bulmaya çalışmak aptallık değil midir? Bulana kadar mutsuzuzdur, sonra buluruz, süresine göre mutluluktan ölürüz, ondan sonra herşey sona erdiğinde onu bulmadan önceki mutsuzluğumuz, şimdiki mutsuzluğumuzun yanında eğlenmek gibi gelir. Oturun lütfen oturduğunuz yerde, hayatınızı yok edecek kişiyi aramayı bırakın.
