benim üniversitedeki ev arkadaşımdır efendim. 1. sınıfta tanıştığımızda ilk zamanlar bünyemde lise aşkımdan kalan ufak parçalar sebebiyle, müstakbel ev arkadaşımın bu arabesk tavırları hoşuma gitmişti ilkin. ara sıra birbirimizin yarasını kardeşçe sarıp ayağa kalkma tripleri felan.
günler geçiyor, haftalar geçiyor, aylar geçiyor fakat benim eleman hala aynı, istikrarlı bir şekilde en şanssız insan benim, bu hale nasıl geldiğimi nasıl bileceksiniz tavırları devam ediyor. hayır yani bir bok olduğundan da değil yani. söylemem gerekiyor, iyi de prim yaptı bu mevzudan, demek ki komple milletçe depresif olmaya bir eğilimimiz var.
neyse efendim, kafam şişti benim de sonunda, "bu ne kardeşim, hep mi dertlisin sen, hiç mi iyi bir günün yok hayatında ?" diye çıkıştım. ne dese iyi ? gülümseyen bir yüz ile "ben böyle yaşıyorum kardeşim.". hay amk, yine prim. iyi dedim yaktım bir cigara.
