Küçük bir çocukken hayatı anlamak ne kadar zor ise hayata katlanmak aynı şey.
Hayal kurmak ve olacağın şeye karar vermek kolay gibi gözükür.
Yolunu kendin seçtiğine inanırsın.
Acılar dolu yolculuklar ve hiçe açılan kapılar.
Kendini güçlü zannettiğin anlarda bile karar verici sen değilsin.
Daha iyisini yapmak için savaşırken filmin sonunda kimse adını beyaz ekrandan aşağıya doğru kaydırmıyor.
Çizgi film karakteri olarak olduğun yerde duruyorsun.
Tutulmamış,ilgi görmemiş çizgi kahraman olarak sahneye çıkmak için sıranın sana gelmesini bekliyorsun.
Yüzünde çizdikleri saçma gülümseme ve gülümsemenin ardında bağımsızlığını ilan etmiş gülmeyen bir yalnızlık.
Hep ben haklı çıkıyorum diyen hayatın ispatlanmış gri yüzü.
Hayata şeffaf bakış açısından bakarken bir gün her şeyin güzel olacağına inanmak film aralarına sıkıştırılan reklamları sevmek gibi bir şey.
Artık küçük bir çocuk değiliz ve hayat bizim anlayamayacağımız kadar bebek yüzlü değil.
