Özlemek,zamanı durdurmayı istemekmiş.
Ve biliyorsun bazen özlem arsızlaşıyor.
Bir süre sonra kaburgandaki boşlukları dolduramıyorsun.
Ağrıları dindirecek deva bulamıyorsun.
Yakamıyorsun da şiirleri.
Ama dokundurtmuyorsun da kimseye o en nadide yaralarını.
Zaman geçtikçe kendi kendine derman oluyorsun.
Yaralarını saramıyorsun belki ama her gece kabuklarını kopartarak hatırlatıyorsun kendine.
Onlar da öyle kin tutuyor ki,her gece "burdayım" diyerek unutturmuyorlar kendilerini sana.
Unutmuyorsun.
En küçük detayını bile atlamıyorsun.
Sızlayan bu yaralar ne dikiş tutar artık ne yara bandı.
Biliyorsun.
Usulca dokunursan belki yeşillenir kızıllar.
Görüyorsun.
Dokunulmamış kimsesizliğimi,
Seziyorsun.
Ve gidiyorsun...
