lisedeydim. proje ödevi yapmak üzere 3 kisilik bir grup olusturduk. sirayla birbirimizin evinde calisiyorduk. gruptaki kizlari taniyordum yakin arkadas sayilirdik ama daha önce evlerine hic gitmemistim.
gittik ve gördügüm ev karsisinda cok sasirdim. bir an kacip gitmeyi bile düsündüm. diger arkadasimla birbirmize bakakaldik. herhalde dünya üzerindeki en pis ve daginik evdi.
mutfak tezgahinin üzerine bütün sehrin bulasigi atilmis gibiydi. yerlerde zeytin cekirdekleri, masanin üzeri yapis yapis ekmek kirintilari dolu, tozdan gözükmeyen bir televizyon ekrani. akliniza gelmeyecek esyalarin akliniza gelmeyecek yerlerde konumlanmasi icin özellikle ugrasmak gerektigini düsündüm. üzerine beni sil falan yazdik o televizyonun hatta.
ben tabii gördüklerimin sokunu atlattiktan sonra bu mutfagin halini anneme göstermeliyim diye bir ara gidip mutfagin fotografini cektim.
1 hafta sonra kiz bize geldi. calismaya ara verdik. bu mola sirasinda bilgisayarimdaki fotograflara bakiyorduk. o fotografta ne yazik ki bunlarin arasindaydi ve kiz bunu gördü.
hayatimda hic bu kadar utanmamistim.
eminim o da cok utandi ama belli etmedi.
hicbir sey diyemedim. yanaklarim alev topu gibi oldu. neyse ki gülüp gecti de bir daha yüz yüze bakabildik.
