Kağıttan yapılmıştı evlerimiz.
Hayallerimiz kağıdın keskin yüzü kadar acımasız değildi.
Jilet gibi kesiyordu karton kutular ellerimizi.
Biz ne zaman canımız yansa yüzümüzde aynı gülümsemeyle objektife poz veriyoruz.
Ölmeden önce resmedilen son halinle kimliğin çıkarılıyor öbür tarafa geçiş yapabilesin diye.
Son bir kuvvet işini yapmaya çalışırken yüzünde o gayretli gülümseme.
Bedeninden boşalıp akan terler vücudunu gezerken tepende yakmaya çalışan güneş işini iyi yapmıyor.
Önüne geçen bulutlara dur demeyip bizi kaoslara sürüklüyor.
Ölmek üzere olanın son isteği kabul edilir ya.
Hiç bir şeyi kabul etmiyor hayat ve yaşam kaslarımızın güçlenmesine sebep oluyor.
Her şey bittiğinde tek bir çakmak taşı aydınlatır gökyüzünü.
Yaşam kaynağı deşarj olduğunda açar gözlerini.
Sabah olmuştur.
Çapaklı gözleri bulanık görür öğleden sonraları.
Etraf tozludur.
Yüzüne yapışan gülümsemeyle kendi çapında kendi gördüklerini iyi yapmaya çalışıyo
