Sene doksanaltı. Mahallede arkadaşlarla maç yapıyoruz ben abimle aynı takımdayım gol atmam için hep bana pas veriyor. Bir yandan annem balkondan sesleniyor. Gol atacağım ya heyecanlıyım anne sus ! diye bağırıyorum seslenmeye devam ediyor. Anneme cevap vereceğim diye elim ayağım birbirine karışıyor top taca çıkıyor bu sefer daha çok sinirleniyorum, bağırıyorum. Abim hiç umursamıyor. Apartmanın 8. katında oturan mahallenin efendi çocuğu yusuf bi koşu gidip ekmek alıyor. Annem bir yandan bana bağırıyor gör bak elalemin çocuğu neler yapıyor diye. Bu sefer yusufa sinirleniyorum bir yandanda vicdan yapıyorum ama çocukluk işte umursamıyorum. Bir süre sonra apartmanın köşesinde ki dükkandan kuaför emel abla sesleniyor. " bana bahar sigarası al kendine de bişeyler alıp gel çocuğum " diye. Bu defa hiç sinirlenir miyim koşa koşa gidip geliyorum. Sonra oyunlara devam ediyoruz hava kararıyor mahallenin ışıkları yetersiz , maç sırası bitiyor saklambaca geçiliyor. O zamanlar altı üslü oturduğumuz komşumuzun çocuklarıyla aramız iyi. Birbirimizi kolluyoruz, kurtarıyoruz hiç ebe olmuyoruz. Abim o zamanlar yakalanırsam kızıyordu bana, ama sobe yaptığından beni kurtarıyordu. Kurtaramadığı zamanlar ben küçüğüm diye kendi ebe oluyordu ya da altı üstlü oturduğumuz komşuların çocukları benim yerime ebe oluyordu . Keşke hep o zamanlarda olsak 96ları yaşasak. Bugün aradan 21 yıl geçmiş en son abimle 3 hafta önce telefonla görüştük , beni koruyan , gol atayim diye pas atan , saklambaçta kurtaran komşu çocukları şu an nerde , ne yapıyor onu bile bilmiyorum. Keşke 96 yılındaymış gibi değilde o anları yaşıyor yazıyor olsak.
