Bir filmin son sahnesinde üzerinde en güzel kıyafetleriyle yürüyen adam olmak isterdim.
Fit görüntümün ardında çöken psikolojik duvarlarımın dışarıdan görünmeyen travmalarını yaşıyordum.
Bir anda sesler yükseliyor yaşam en korkunç seslerini kulaklarımda ve beynimde deniyordu.
Beyin hücrelerim birbirine dolaşıyordu.
Akıl dengemi yitirecek kadar düşünce deformasyonuna uğruyordum.
O kadar çok içip o kadar çok beyin hücresi katili oluyorduk.
Ama biz hala mutluluk hormonları peşindeydik.
Bir avuç mutluluk için sonsuza denk akıl hastahanesinin bahçesinde düşünen adam rolünü kabul etmiştik.
Son sahnede ardına bakmadan yürüyen adamı oynamak istiyorduk.
Kimsenin görmediği gözyaşlarını rüzgarlarla kurutarak çaresizliğini içine gömerek gözlerden kaybolmak.
Hep kaybedip ama hiç bir zaman neden demeden haklarını savunmak için kendini kendi mahkemelerinde yargılayıp;
Hayatı hiç anlamamak.
