depresyona girince; şöyle bir ruh hali oluşuyor galiba. ya şimdi depresyondayım ama, çektiğim acılar elbet bir gün bitecek , nereye kadar amk diyerek depresyonu sevmeye başlıyorsun. daha doğrusu sevmek değil de dibine kadar yaşamak gibi.
hani bu kadar depresyona girdim, acısını çektim , misal intihar eşiğine bile geldim diyorsun ama bir noktadan sonra yeter ama artık hadi mutlu olayım diyorsun ama yok usta. o iş böyle değil işte. depresyon illet bir şey. girdin mi çıkışı yok demiyorum ama siz harekete geçmezseniz; depresyon , hadi git yeter bu kadar acı çektiğin demez yani.
