en başta aristo olmak üzere sırayla kant, schopenhouer ve nietzsche çirkin oldukları ve içinde bulundukları toplumlarda soylu kadınlar tarafından beğenilmediklerinden, gerek geçmiş yaşamlarından biriktirdikleri öfke ve nefretin aktarımı olarak, gerekse gerçek anlamda tutkulu bir aşk yaşayamadıklarından olsa gerek saplantılı ve anlamsız kadın düşmanlıkları geliştirmişlerdir felsefelerinde.
aristo; kadınları doğanın bir garabeti, evcilleştirilmiş bir hayvandan biraz daha üstün bir yaratık olarak tanımlar. kendinden 20 yaş küçük 17 yaşındaki eşine hayatı zindan eder ve genç yaşında kederinden ölür kadıncağız. kant; tüm hayatını planladığı dakikaları ve saatleriyle yaşadığı için evliliği hayatına karşı büyük bir tehdit olarak algıladığından evlenmez ve evliliği insanı arzu nesnesine dönüştüren dünyanın en büyük ahlaksızlığı olarak tanımlar. schopenhouer; annesine olan öfkesi ve nefreti yüzünden kadınlarla ilgili demediğini bırakmaz. nietzsche işi inek demeye kadar götürür.
hepsinin ortak noktası ne mi; gerçek anlamda mutsuz ve yalnız olmaları. arzu nesnesi tanımlaması yapan kant ın arzudan ve hazdan bihaber olması enteresandır. schopenhouer ve nietzsche o sakalla o bıyıkla hangi kadın sizi napsın allah aşkına. üzerinizdeki yıldızlı gökyüzüne ve içinizdeki ahlak yasasına bakacağınıza keşke biraz aynaya baksaydınız efendim.
