bazen yaşadığımız şeylerin sadece yürekten oluşan bir beden gibi bize eşlik ettiğini ve nefes almamıza neden olan duyguların bizi bir kavanoza çevirdiği düşüncesine kapılıyorum, kendi içimizde bulunanlar bir varoluş nedeni iken onlar gittiği ve başkaca olup bize hesap sorduğunda ayrı bir parça olup bizimle çatıştığı anda bomboş yapayalnız ve amaçsız kalıyoruz gibi, şimdi ne olacak bana sorusu kocaman bir bulut olarak havada oluyor yağdı mı yağacak diye düşünüyorsun, yeni bir şeylerle dolarak. halim çoğu zaman bu oluyor, kötü olansa kalbin bir kavanoza benzedikçe kırılarak darmadağın olma riskinin artması.
