Vaatlerin hep aklımdaydı ama
Hayat iyi bir insan olmama müsade etmedi anne
Affet.
Bir değil belki bin pişmanlığım var bu yüzden ama bir tanesi var ki hiç geçmeyecek.
2013 senesinin ilk günlerinde .. valizimi topluyorum ve sen gideceğimi anladın .. pasaportumu aldın elimden, .. ağlamaya başladın ama ben dinlemedim ardımda bile bakmadan her şeyi ve herkesi terk ettim.
Size anlatamadıklarım vardı bu yüzden gitmeye meçbur olduğumu düşünüyordum başka çare göremiyordum.
Yokluğum zoruna gitmesin diye sana son zamanlarda kötü davranmaya başlamıştım ...
Bugünlerde dört buçuk sene oldu ama sanma ki zaman çabuk geçti .. pişmanlıklarla dolu dört buçuk yil hiç çabuk geçer mi.
Keşke ama keşke diyorum o gün o pasaportu yırtıp atsaydın ve ben gidemeseydim .. illa ki bir çare bulunurdu dimi anne .. bir şekilde derdimi anlatabilirdim size.. o zaman ki aklımla doğruya karar veremiyordum işte.. ama çocuk aklımın verdiği bir kararın vebali bu kadar ağır olmak zorunda mıydı.
Zaman zaman sizi görmeye gelsemde artık o evde hep misafirim biliyorum. ..
