Gece akla düşünce gülümsetip sigara yaktıran anılardır.
Yağmurlu soğuk bir gün eğitim ardından bölük akşam yemeği için toplanırken, ben koğuşa kendimi zor attım. sanki bütün kemiklerim kırılmış gibi kolumu kaldıramıyorum, üstüne bir de sıtma ıslak kamuflajlarla zar zor girdim yatağın altına. Islanmış kedi eniği gibi yatağın altında titreyip ısınmaya çalışıyorum ama bir yandan da açım sabah yediğimle duruyorum yemekhane yaklaşık 1 km bölüğe (malatya ulş.er eğt.alayı) kantine gidiyim desem cebimde çay parasından başkası yok, herkes yemekte olduğu için isteyecek kimse de yok uyurum belki düşüncesiyle çaresiz çektim yorganı kafama. Aradan ne kadar zaman geçti bilmiyorum yorganı birinin açmasıyla yarı uykulu açtım gözümü. Devrelerimden biri beni yemekhanede göremeyince doldurmuş ekmeğin arasını kadınbudu köfteyle cebine koyup getirmiş yanınada kola almış ye devrem sana getirdim dedi. Sonra üşüdüğümü görünce revirciden gidip ilaç, kantinden sıcak çay alıp geldi öleceksem de dirildim zaten o an.
Aradan 10 yıl geçti ama ne zaman aklıma gelse keşke şimdi yanımda olsa da sırtımda taşısam derim içimden.
