içim acıyor, özlüyorum. bir insan değil özlediğim. samimiyeti ,vefayı, içtenliği özlüyorum. her geçen gün insanların çıkarları doğrultusunda olan inanılmaz değişimlerini izlemek yordu sanırım artık. asla yapmaz dediğim insanların, yaptığı şeylere tanık olmak ve tüm olanlara rağmen dik durmak bunalttı. içimde mücadele ettiğim onca şeye rağmen gülümsemek çok zor. düşünüyorum, kendimde arıyorum hatayı çünkü hata bende ise değiştirmesi kolay bazı şeyleri. kimseye açmıyorum içimi, anlatamıyorum. birşey yokmuşçasına gülümsemek samimiyetsiz cümleleri duymaktan çok daha kolay geliyor. çok uzun zaman oldu içtenliğini sorgulamadığım biri ile sohbet etmeyeli. tam olarak özlediğim şey bu sanırım sözlük. kafam çok karışık ve ben bununla ne kadar baş edebilirim hiç bilmiyorum.
