çocukken martı'yı okumuştum.
jonathan livingston'un diğer martılar tarafından dışlanması beni hüzne, karamsarlığa itmişti. sonradan özgür oluşu ile bir nebze umut verse de genel bir yargı olarak 'kimsenin seni anlamaması, kimsenin seni gibi olmaması' düşüncesini çıkarmıştım ve halen daha böyledir bende. içten içe diğer insanları küçümsüyor da olabilirim ama hepsinden ümidi kesmiş vaziyetteyim.
