insanı çok uzun süre derinden etkileyen, zamanla acısı dinsede her akla geldiğinde kalbi sızlatan bir olaydır.
ilkokul, orta okul derken 8 sene paylaşmışsınızdır dile kolay. aslında ölümüne de hepimiz her an hazırlıklıydık çünkü öğretmenimiz söylemişti bize arkadaşımızın kalp hastası olduğunu. ama arkadaşımız değil ölmek hepimizden diriydi yanımızda yıllarca. haliyle unutmuştuk biz de bu hastalığı. yıllar geçti aradan üniversiteyi kazandı bu arkadaşımız hemde kendinden beklenmicek bi dereceyle istanbul hukuk'a girmişti. derken araya ayrılık girdi ve 2-3 sene kadar görüşemedik. birgün beşiktaşta karşılaştık ve kendini iyi hissetmediğini söyledi. doktora gitceğine söz verdirerek ayrıldık arkadaşımızla. bir kaç gün sonra gece telefon çaldı. herzaman çok korkarım gece çalan telefondan. asla iyi haber vermez. nitekim yine öyle oldu. arayan kız arkadaşıydı ve ağlamaklı bir sesle onu kaybettik diyordu. kız arkadaşıda ilkokuldan arkadaşımızdı ve onunla neredeyse orta okuldan beri birlikteydi bu sonun bir gün geleceğini bilmesine rağmen. ağlamaklı ses git gide kötüleşti ve iç parçalayarak ağlamaya başladı. dayanamadım bende bir süre sonra uyku sersemliğimi üzerimden atmış olayı daha yeni idrak ediyordum. ağlmaya başladım istemsizce. ağladık belkide o şekilde dakikalarca. sonunda ben kapıyorum diyebildi ancak ve kapattı ağlamaya devam ederek.
