nereye gideceğini söylemeden habersizce ortalardan kaybolmaya meraklı gizemli dede kişisini aradığımızda bulabilmek için kendisine bir cep telefonu almıştık. gözler pek iyi seçemediğinden ve mobil telefonların karmaşık sistemini rahatça çözemeyip numara tuşla, yeşile bas yahut listeye gir, ismi seç ve ara gibi komutlarla uğraştırmamak için sesli arama fasilitesi ile tek bir tuşa basarak arama yapılabilen bir telefondu bu. lakin ne yazık ki dedemin bu icatla olan münasebeti her zaman istediğimiz gibi gitmeyecekti.
sıklıkla düşürüldüğü için beyni çabucak cortlayıverince istenmeyen kişi aranır olmuştu çoğu kez; kendisine onca şeyi göstermesine rağmen kıymeti bilinmeyen zavallı torunu, yani ben! beklediği kişinin sesini duyamayan huysuz ihtiyar da tüm sinirini bu garipten çıkarır elbet... kardeşini, oğlunu ve bazı zamanlarda da arkadaşlarını arar. her defasında aynı sorun yaşanmasına karşın hep aynı tepkiyi gösterir. torun daima haksızdır ve tüm bu sorunun müsebbibidir...
"ee dede bu benim telefonum, haliyle ben çıkıyorum açınca..."
"ver bakayum bağa kamili!"
"dedecim kamil amcanın ne işi var benim yanımda. sülaleyi bırak aileden bile kimse yok yanımda!"
"niçun?"
"okuldayım dede, ne işi var bizimkilerin burada?"
"senun telefonun nereyedu?"
"e bu benim telefonum zaten!"
"eee kamilun telefonu nereyadu?"
"Bilmiyorum dede, herhalde yanındadır!"
"haaaaaa, desena olee... o nereyedu???"
"nereden bileyim, onu arasana?"
"Ee arayirum oni sen çikayusun!"
"Çünkü yanlış arıyorsun dede. her defasında beni arıyorsun. bi' öğrenemedin şu telefonu. düşürdün mü ne yaptıysan artık, bozulmuş galiba. değiştirelim artık şunu..."
"höööyt, sus!! hep senun yüzunden oliyi bular. sen bozdun!!! ne yaptun habu telefona??? kimi arayisam hep sen çikayisun ula! bi daha araduğumda biruni sen açarsan çok pis bozişiruk oğa göre..."
