insan ne yaşarsa yaşasın, doğduğu toprağa, vatanına olan sevgisi oya gibi ilmek ilmek işleniyor içine. bu yüzden can havliyle kaçtığı yabancı ülkelerde nazım hikmet misali "vatanım" diye sayıklayarak ölüyor insanlar. bu yüzden, doymasa bile toprağını bırakıp gidemiyor. bu yüzden can güvenliği, sosyal hakları elinden alınsa, yaşama standardı düşürülse bile "yurdum" deyince burnunun direği sızlıyor...
türkiye'den ümit kesmememin en önemli nedeni bu belki. bir de milletime olan güven. hangi durum içerisinde olursak olalım, küllerimizden doğmasını hep bildik biz...
