bu satırlarinin yazarinin vaktinde sinemada izlemeyip kıcı kırık digitürkte seyretmesinden dolayi pek hayıflandiği ve vakti zamanında böyle bir filmi nasil pas gecerim diyerek kafasini duvardan duvara vurup aptal oldugu romandan uyarlama filmdir.
film ekseninden yorum yapmak gerekirse nedense benim aklımda Richis karakteri -allan rickman- kalmiştir. belki de eğriye eğriye dogruya dogru dediğinden ve mantik ile zekayla olayin çözümlenmesini istemesinden dolayi olabilir. fakat hayal gücünden yeksan oldugu kendi felaketini yaşamiştir.
konunun yan öğesi olan bir çok olayin arz-i endam ettiği güzelliğe ve estetiğe ulaşmak için tutulan yolun kişinin kaderi oldugunu beyan eden bir hikayedir.
yan enstrümanlarin bir filmin üstün amaca hizmet ettiği ve yan enstrümanlardan canlandiran karakterlerin herbirinin temelinden ayri ayri orjinal hikayeler yazılabilecek olan filmde baptisse efendiye iyiliği dokunan onun öyle ya da böyle ilerlemesini sağlayan kişilerin elinden olmayan sebeplerle dolayli olarak mefta olmasina sebep vermektedir.
realist gözle değilde romantik ve simgesel gözle izlendiğinde daha da fazla tadi cikacak olan bu filmi anlamak için direnç gösterilirse eğer 3. sinif vhs video izlenmiş gibi olur.
her filmde aklınızda kalan repliğin filmden aldiğiniz mesaj olduguna inanirim ben.
bu durum kişiye göre değişir elbette.
hadi biraz subjektif takilayim da o repliği yazarak bu entryi nihayetlendireyim.
'deha sessizlik ve huzur ister.'
ek olarak;
görme, duyma, tadma, dokunma ve koklama duygularimizin oldugunu biliyoruz. görme engelliler, duyma engelliler, tad alamama sikayetlerinin varliğini da biliyoruz. hadi buna fiziksel kötürümlük ve sinirlerin felç olmasi nedeniyle dokunma engelli olmayi da katalim. ama koklama duygusu bazen sinuzit gibi hastaliklar nedeniyle yok olur ama tamamen yok olmaz. ya koklama özürlüğü olsaydi o vakit var olabilmenin ispati olan duygulardan yoksun olanlar nasıl olurdu?
