Babasının ya da annesinin öldüğü andır efenim. Kimselerde bir daha bulamayacağı sevgiden dolayı, yaşadığı ilk aşkı, ilk öpüşü, ilk arkadaşlarını anlatamayacağından dolayı hemde...
Karnesini aldığında koşup sarılamayacağındandır. Anne! Ya da baba! Diyerek seslenemeyeceğindendir. Derdini dağa taşa anlatacağındandır. Ben bir çocuk tanıdım. Babasını kaybedince büyüyen. Ben bir çocuk tanıdım annesini kaybettiğinde büyüyen. Hiç bir zaman çocuk olamadılar bir daha. Hiç bir zaman sevinemediler. Oyun oynayamadılar. Hep eksik kaldılar, yarım kaldı o haykırışlar.
O yüzden ebeveynini kaybettiği anda büyür insan. Hemde en acı şekilde!
