'başak rengi saçları mavi kirpikleri vardı onun. nazım hikmet 'dünyayı verdi çocuklara allı pullu bir balon, gönlünce oynayacaları bir oyuncak gibi.
ve tek umudu buydu. çocukların, hiç ölmeyecek ağaçlar dikmesi dünyaya, dünyanınsa bir günlük olsun ele ele tutuşmasını barışla.
ölümle buluşmasını beklediği günlerden birinde Doğrultup belini kalktı iki ayak üstüne ve sordu 'nereden gelip nereye gidiyoruz?
ayrılırken fani dünyadan hepimize sözleri vardı. 'hoşçakalın doslarım benim, hoşçakalın sizi canımda, kavgamı kafamda götürüyorum' dedi. belli etmese de için de bir buruk 'elveda' duruyordu.
başka yerde yatsa bile cesedi. onun ruhu istanbul'u hep gülhane parkı'ndan
seyreder. ve hala gülhane parkı'nda o meşhur ceviz ağacını görenler nazımımın kaderine üzülürler.
