insanların elindekileriyle yetinmeyip; hep daha fazlasını, daha iyisini, daha lüksünü istemesini anlamıyorum. Bu lüksün doğmasına fırsat verenleri de anlamıyorum. neden yani. elinde var olanla yeteri kadar iyi bir hayat sürüyorsun zaten. aç değilsin açıkta değilsin. dön bir etrafına bak. senin o metrekaresi küçük, mutfağı iç mimariye uygun değil diye beğenmediğin ama aslında tüm ihtiyaçlarını karşılayan o evi bulamayan insanlar var.
aylık asgari ücretin yedi sekiz katı para kazanıp hala 'yetmiyor yaa' diyenleri hele o kadar saçma buluyorum ki. ne alakasınız siz. Bu ülkede daha neler var. Sokakta kalanlar, gece gündüz çalışıp ekmek parası kazanma, ev geçindirme derdi olan insanlar var. maddi imkansızlıkları nedeniyle doğuştan şanssız etiketi yapıştırılan, bu Etiketle eğitimine gölge düşürülen çocuklar var. sırf anne babası statü sahibi değil diye daha ilkokulda ilgisizlik görüp, kenara atılan, hevesi kırılan çocuklar var. Bu olumsuzluklar varken birde aşırı duyarsız insanlar var. ihtiyaçlıyı görüp de susanlar var. Sahi bunlar neden var ki.
şahsen ben kendime lüks hayatı yakıştıramıyorum. zaten ışıltılı olarak etrafa sunulan o lüks hayatı da istemiyorum. başkaları yiyecek ekmek bulamazken, benim daha fazlasını istemek gibi bir hakkım olmamalı. hepimiz aynı şekilde olamayız. sırf bu durumdan ötürü vicdan azabı çekiyorum. keşke maddi imkansızlık denilen şey hiç olmasa. böylelikle belki de insanlar daha az yıpranırdı.
