iyi bir insan değildim ve olamıyordum da ne kadar çabalarsam çalalayım. işler git gide sarpa sarmaya başlıyordu en kötüsü de elimden hiç bir şeyin gelmiyor olmasıydı, tıpkı suyun dibine ağır ağır çöken bir çakıl taşı gibi sessizce beni bekleyen ızdıraplı sona biraz daha yaklaşıyordum üstümde yılların ölgünlüğüyle. Kendi hayatımı daha en başından sıkıldığım ama sonunu merak ettiğim bir filmi izler gibi izliyordum ve dahil olamiyordum. Ne bütünüyle dışarda ne de tam ortasındayım hayatımın. Bir başkasının hayatını yaşar gibi yaşamak istiyordum oysa böyle yaparsam eğer sanki müdahale etme şansım olacaktı hayatıma ve böylelikle mutlu olabileceğimi sanıyordum. Sonra anladım bu dünyada mutlu olmaya çalışmanın beyhude bir çabadan başka bir şey olmadığını, zamanın her şeyi daha da beter hale sokmaktan başka bir halta yaramadığını ve herşeyi gereğinden fazla anlamanın ahmaklıktan başka bir şey olmadığını. Bir söz bir şarkıyı bir acı başka bir acıyı doğurur. Acıların üstünden zaman geçer. Zaten zaman hep geçer ama bu pek önemli değildir acıların zamanla geçmesidir onemli olan fakat insan acı çekmek için yaratılmıştır ve alışmak için her şeye.
