Hep biryerlere geç kaldım. Hayatım boyunca zamanın da biryere gitmedim. Arkadaş buluşmalarına, aşklara, otobuslere, minibüslere,iş görüşmelerine. Geç kalmaya alıştıktan sonra birdaha erken gitmek için çabalamıyorsunuz. Bazen geç kaldığım için bile vazgeçiyorum gitmekte olduğum yerden. Hayata geç kaldığımı fark ettiğim de 28 yaşındaydım. Birşeyleri değiştirebilir miyim diye düşünüp o düşüncelerden uykusuz kalıp bu seferde geç kalktım yataktan geç başladım güne, geceye. Bazı günleri yaşamadan geçirdim bir önce ki günün devamı ve bir sonra ki günün başıydı o günler. Hep gitmek isteyen ama yarım gitmeler dışında gitmeyi başaramayan biri oldum hep. Her seferinde yeni şehirler,ülkeler buldum kendime bazısında 1 gün kaldım bazısında bi kaç yıl. önemli olanın gitmek değilde geri dönmek olduğunu anladıktan sonra gitmedim birdaha. Geri dönmek çok daha büyük sancılı oluyor çünkü. Geri dönüşlerde yaşanan heyecan,umut ve üzüntü. Herşeye geç kalmış birinin hiçbirşeye acelesi yoktur. Normal de hızlı yürürüm bir yere yetişecekmiş gibi, bir yere yetişmem gerekiyormuş gibi. hiçbiryer yok gidecek oysa ki sadece hızlı hızlı yürüyorum. Hep minibüsü, otobüsü, vapuru 10-20 saniye ile kaçırdım. Hep arkalarından baktım bir sonrakini bekledim. alternatif yolları denemedim.
Bekleyemi seviyorum sanırım sorun başkasında değil. Beklemek köşelerden dönecek otobüsleri, minibüsleri ve beklenen köşeden döndükten sonra içimde yaşadığım heycanı mutluluğu. Ben minibüs beklerken mutlu oluyorum onu uzaktan gördüğümde beklediğim birşeyi gelmesi mutlu ediyor beni. Birde beklenenler var ya yanlış yerde bekledim onca zaman yada yanlış insanı bekledim onca yıl. Belki o köşeden o dönüp gelseydi herşey daha başka olurdu. Ben gittim köşenin ardında ne var diye baktım boşluğa açıldı. Senelerce korkarak baktım köşelerden eğer gelseydi hızlı adımlarla uzaklaşıcaktım beklemiyormuş gibi.
Sonra herşeye yeniden başlama kararı aldım 29 yaşındaydım. Geç kaldığım için gitmediğim iş görüşmelerine gitmeye başladım. Geç kaldığım için vazgeçtiğim dilleri öğrenmeye başladım. Geç kaldığım için gitmediğim yerlere gitmeye başladım. Sonra birgün beklemekten vazgeçtim. beklediğimin gelmeyecek oluşu ve benim her gittiğim yerden kavuşma umuduyla dönmüş olmam. Bu sefer geç kalmayacağım diye çıktığım yolculuklar.sonra birgün birşey oldu . Yine minibüsün geçtiği yola giderken yine aramızda 20 adım varken minibüs gitmeye başladı o an ilk kez el salladım bekle dedim ve koşmaya başladım. Geç kalmadım beklemek istemedim bir sonrakini ilk kez bir minibüse koşarak gittim. O an içimi tuhaf bir huzur kapladı.Yaşadığım diğer huzurlardan çok farklıydı.
ilk kez birşeye geç kalmadım ve ilk kez beklemekten vazgeçtim. Şimdi geç kaldığım herşeye yeniden başlıyorum.Şimdi geç kaldığım hayatımı baştan yazıyorum. Ve hızlı adımlarla yürümüyorum . Ve beklemiyorum kimseyi. Ve gitmiyorum başka şehirlere,ülkelere.
