insana çok çok ağır gelen durumdur. akrabaların vefatı her zaman için anlaşılırdır, kişi bunu kolay kabullenir. öyle ya da böyle, her insan evladı anne babasının öleceğini bilir, bunu düşünmüştür. ama arkadaşlar sanki hep olacak gibidirler, ölmeyecek gibidirler. mümkün değildir sizi yarı yolda bırakıp gitmesi... sonra bir sabah okula gidersiniz, ortaokuldasınızdır daha. telefonunuza mesaj gelir, ders başlamadan hemen öncedir. ağlarsınız, yaşlar dökülür gözünüzden... orhan veli'nin "serde erkeklik var, ağlayamam" dediği mısralar geldi şimdi gözümün önüne o günü hatırlayınca ama kaç yaşında olursanız olun, nerede olursanız olun, diğer arkadaşlarınızın arasında dahi olsanız, tutamıyorsunuz göz yaşlarınızı... ve mezar başında bulursunuz kendinizi, "allah ruhunu takdis etsin" der, bir toprak atar din görevlisi. tek teselliniz, cennette huzur içinde sizi beklediğini bilmenizdir.
