yazmaya başladığımda tek amacım; ms atağı geçirdiğim için evde yattığım süre içinde kafamı dağıtmaktı. hastalığımı kimseyle konuşamıyordum, hala çekirdek ailem ve birkaç dostum dışında kimse bilmez. hayatımda en nefret ettiğim şey yalan söylemek ama ms bana çok yalan söyletti. hastanede karşılaştığımız akrabalara diş doktoruna geldiğimi söylüyordum mesela, tüm dişlerime dolgu yaptırsam, üstüne çektirsem, ne bileyim çene nakli olsam ancak bu kadar uzardı tedavi ama ben ms hastasıyım diyemedim. bu durumun beni çok yorduğu zamanlar oldu hatta bir psikiyatris bulup gittim, ağlayarak neden utandığımı, neden çekindiğimi bilmiyorum dedim. uzun bir süre konuştuk ama netice alamadık. herkesten saklamak kolay olmadı evde kalış sürelerim arttı ve kardeşim serum takmayı öğrendi. çatı katını atak dönemlerinde hastaneye çevirdik. beni tedavi eden ms doktoru, kendimi daha da kötü hissetmeyeyim diye çok kızmasına rağmen, hastalığı saklamam konusunda en büyük suç ortağım oldu. ilk 4 yıl çok zorluydu çünkü ilaçlara yan etki gösteriyordum şimdi 10 yıl oldu ve değiştirdiğim altıncı tedavi.
şimdi hastalığı iyice tanıdım, çok şükür iyiyim. beraber yaşamayı öğrendim istesemde istemesemde beraberiz.
şimdi şimdi farkediyorum sanırım hastalıktan utanmama sebep olan faktörlerden biri de canım annem, çünkü o da hiç kabul etmedi.
birde nasıl her insanın parmak izi farklıysa ms hastaları da öyle farklılık gösteriyor ama insanlar ms adını duyunca tamamen hareketsiz bir hasta düşünüyorlar ve hemen vah vah diyorlar, bu sözleri duymak istemedim.
ms hastasıyım ve bu bir ceza değil, eksiklik değil, günah değil, ayıp değil...
