tek başına birkaç iş görüşmesi vakası üzerinden çok yüzeysel ve dolayısıyla tartışılabilir beyandır. işsizliğin bir kısmının keyfi olduğu doğru ama belli sebepleri olduğunu düşünüyorum. işe alım tarafında yoğun çalışan birisi olduğumu belirteyim.
keyfi kısmı şurada; şirket olarak tüm iş koşullarını, karşısına çıkacakları insanlara iş görüşmelerinde anlatmaya çalışıyoruz. tüm bu iyi niyet, ihtiyaç vb. göstergelere rağmen iş yerine gelip bazen günler, bazen saatler içerisinde işin beklentisini karşılamadığını söyleyip bırakıp giden insanlarla karşılaştım. işini iyi yapma gayretindeki kişileri böyle bir tavır rencide ediyor, zaten şirketin işi de görülmüyor, sonra dön dola yeni aday bul falan, süreç uzuyor.
ama işverenin kötü niyetli davranması da maalesef aşılamayan başka bir engel. (#34371579) deki model insan kaldı mı diye düşünüyordum ama hep varlar. bunlardan bir tanesi olan, 10 yıl önce çalıştığım şirkette vurgun yapıp tüydüğü dedikodusu dolaşan genel müdürün, aradan 10 yıl geçince tekrar başa geçmiş olduğunu duyduktan sonra zaten şaşırma yetimi kaybettiğim iş hayatında nelere şahit olacağımı çok ama çok merak ediyorum. bakın bahsedilen vurgunu yapıp yapmamasında değilim, iddiadır belki yalandı; ama patronu dahil önemli bir kısmı hala içeride çalışan insanların arkasından konuştukları yol olan genel müdüre tekrar dönecek ne yaşandı? beyin yakan soru burada.
neyse, işe alımı yoruma açık bir süreç gibi ele alan patron ve yöneticilerin olması mı çalışanları umarsız yapıyor, umarsız insanların tavrı karşısında iş yapmaya çalışanlar mı acımasızlaşıyor bilmiyorum. diğer taraftan da, iş arzı ile talep edenlerin beklentisi arasındaki uçurumdan bahsetmek lazım. öğrenciyken gazı veren hocalarda mı sorun, sahaya çıktığınızda amelelik yaptıran patron da mı çözebilmiş değilim. evet ülkenin gelişmesini, katma değerli ürünler üretmesini canı gönülden istiyoruz ama özel sektör yapısal olarak buna ne derece imkan veriyor buna bakmak lazım, iyi okullarda tahsil gören adaylarla karşılaşmak güzel oluyor ama kaç tane işyerinde yapılan işler lise mezuniyetinden fazlasını istiyor işte o tartışmalı.
ama bunlar içerisindeki tek doğru, işler uzaktan gözüktüğü gibi değil. alternatif bulamayanlar bir yerinden iş hayatına bulaşmalılar çünkü çabalanmadan uzaktan o işler olmaz. bir de, okuldaki dersler elbette işle ilgili aydınlatıcı ve referans noktası oluyor; ama tuhaftır; ekmeği ya işyerinde gördüklerinizden ya da okul harici özel merak, hobi vb. şekilde edindiğiniz becerilerden yiyorsunuz.
yine de koca koca şirketlerin çalışanlarını maliyet azaltmak adına ilk tedbir olarak kapının önüne koyduğu noktada aymazlık olan beyandır. çalışan ilk kurtulunacak maliyet unsuru ise personel bütçesi yanlış yapılmıştır, çalışanın kabahati ne?
