Odamda ders çalışıyorum. içerden televizyon sesi geliyor. Demin baktım annem yine namaza başlamış. Televizyonu babam izliyor. Abimi aramadım. Iyidir umarım. Aslında arasaydım iyi olurdu. Tek çünkü. Yarın ararım.
Biraz bunaldım sanırım. Sana da yazmamışım bayadır. Değişen bi şey yok. Fazla bi şey kaçırmıyorsun yani. Belki de biz çok şey kaçırıyoruzdur.
Sanırım istediğim yerde değilim. Bilmiyorum belki de gözümde büyütmüşümdür. Yani ne bileyim olmak istediğim yerde de bundan farklı olmayabilirdim.
Aslında burda olsaydın dikkatim sende olurdu. Tehlikeli yaşlar. Rumeysa koca kız oldu. ona bakarak takip ediyorum. Belki aşık olurdun, belki sen de derslere gömülürdün. Ne yaparsan yap ben seni kız gibi yetiştirirdim ama. Beni öyle yetiştirmediler.ne bileyim yardım ederdim saçına makyajına. Saçlarımın örülmesine özendiğimi hatırlıyorum. Annem örememişti. Ben de bi daha ör dememiştim. Içimde kaldı. Seninkileri örerdim ama. Balıksırtı, minik minik ya da.. Belki de beni sevmezdin. Fazla korumacı olabilirdim. Ben seni çok severdim ama. Hala da seviyorum. arada unutuyorum. Yalan değil. Ama çok seviyorum.
Anneme babama çok kızgınım. Çok.. özellikle babama.
Çok rutin. Herşey.. bugün sokağa çıkınca refleksif döndüm balkona doğru anneme el sallayayım diye. Yoktu. "Aha" dedim "farklı gün!" sonra çıktı tekrar. El salladım "değilmiş." dedim. Ama iyi ki de sallamış, eksik hissediyorum sallamayınca. Elin havada kalıyor ya. Insanları bi şeylere alıştırmak çok acımasız. Yoksunluk sendromu her alışkanlıkta farklı boyutlarda. ama var mutlaka..
Oradan bi on yıl kadar görünüyor mu? zamanın yakasından kurtulmak isterdim. Birilerini sevmek sevdiklerimin yanında olmak isterdim. Kız erkek fark etmez. Bak seni de seviyorum sen de uzaksın.
