yuksek lisans yaptigin donemde benden 6 ay sonra laboratuvara gelmis bir arkadas vardi. zamanla zamanla derken bir samimiyet kuruldu. butun gun birlikteyiz nihayetinde. ders doneminde ortak dersler aldik. onun disinda ayni labda calisiyoruz. lab toplantilari olsun, journal club lar olsun hep bir iletisim halindeyiz. biz de bizim alan azicik asosyal bir alan. etrafinda seninle ayni camiadan insanlar disinda pek cevre edinemiyorsun. haliyle biz de bulmusuz yapisiyoruz.
gel zaman git zaman hoca bu arkadasi da benim projeme dahil ettigini soyledi. ben ne sevindim. calisma partnerim oldu. is yuku azalacak, yeni fikir uretecek bir beyin geldi. mis gibi oldu dedim.
sonra sonra fark ettim ki cok yakinin da olsa birlikte calismak insanlarla zor bir hadise. hadi dedim hallederiz bir sekilde dayan. biz birlikte calisiyoruz ama benim tarzim geregi duraganliga gelemiyorum ya da is konusunda ertelemeye. gec saatlere kadar okulda kalmak, sonucu alir almaz analizleyip sonuclari hocaya gondermek akabinde hemen gidip tartisip ilerlemek benim icin olmasi gereken prosedur. ama bu arkadas saat 5 oldu mu evine giden, hafta sonu mumkun mertebe okula gelmemek icin deney kurmayan, sonuclari alip 3 gun sonra duzenleyen bir tip. e haliyle aktif anlamda ortalikta kendini helak eden bir ben ve sonuclari birlikte cikardigimizi sanan bir calisma arkadasi var.
hadi dedim bu benim huyumdan kaynaklaniyor cok da seyyapmayayim. aradan bir sure gecti konu olarak ayrildik. ben daha bireysele dondum. istedim ki herkes isini benimsesin belki o da benimseyip major bir karaktere burunur. o bunu yapmak yerine ona manevi destek olmadigim icin, deneylerinde ona el yardimi yapmadigim icin bana tavir aldi ve hic hak etmedigim cumlelerle bunu bana aktardi. cok deger verdigin, hayatinin sonuna kadar bir sekilde iletisimde oluruz gozuyle baktigin insanla aslinda hic oyle olamayacagini anladigin an vardir ya. iste oyle anlardan biriydi benim icin. hayal kirikligi mi desem ne desem bilemiyorum.
epey bir seyler anlatti. uzun zamandir icine atip kinleniyormus megersem. bilmiyordum. Ama o an bitti. yani icimde bir sey koptu.
su an hala ayni laboratuvardayiz. ama merhabadan oteye gecemiyoruz. yani ben gecemiyorum en azindan.
kindar biri degilim fakat o an hissettiklerimi unutamiyorum. sanirim bu yuzden.
cogu problemle karsilastirildiginda bir hictir belki bu ama yine de arkadaslikta yenilen kaziklar ya da yasananlar insan karakterinin gelismesinde etkili oluyor. ben artik daha temkinliyim, daha mesafeliyim ve maalesef daha katiyim.
