kim krizan bu konuyu ele alırken, dilin eksiklikten doğduğu gerçeğinden bahseder. yaşamak için, nesnelere işaret eden ilkel insan, gelişen kapasitesiyle algılamaya başladığı dış dünyada ve kendisinde daha fazla şeyi keşfetmiştir. ancak bu şeylere işaret etmek, anlatmak, "arkanda aslan var" demek kadar basit olmayacaktır. ne zaman tecrübelerimizden bahsetmeye başlarsak, işte o zaman kelimelerin uyuşuk ve sessiz olduğunu fark edeceğizdir.
örneğin, aşk dediğimizde ağzımızdan çıkan aşk kavramı, karşımızdaki kişinin labirente benzeyen beyninden geçtiğinde, uğrayacağı bir sürü nokta olacaktır. bizim aşka yüklediğimiz şeylerden farklı,çokça ve eksik olarak başka bir şeyi düşünecektir. bu bağlamda düşünüldüğünde, aşk gibi soyut birçok kavram ummanında yüzmekte olan ve etkileşen insanların gerçekten anlaştığını nadiren söyleyebiliriz.
hani bazen gerçekten aynı dalga boyunda hareket ettiğimiz olur ve anlaşıldığımızı hissederiz. kim krizan bu anların çok nadir olduğunu ancak insanların spiritüel ortaklık hali için yaşadığını söyler. anlaşılmak belki de olabilecek en güzel anlardan biridir.
