biz ilkokulda 3 arkadaştık. kan kardeşi olan, üst sınıflardan beraber dayak yiyen, üçünün arasında asla sevgi anlamında birinin eksik kalmadığı 3 velet.
o zamanlar ilkokullarda sıralar 3 kişilikti. biz de nasıl olduysa denk geldik. öncesinde birbirimizi bilmezdik bile. istanbul'un canavarlığı işte. halbuki dipdibe sokaklarda oturuyorduk üçümüzde. ilkokulun ilk gününden itibaren 5 sene boyunca birbirimizi anamızdan, babamızdan, kardeşlerimizden bile çok görür ve hatta severdik.
ama 5. sınıfın yazında hayatımda hâla geçmeyen ve geçmeyecek dev yara açıldı. akşamüstü olmuş, topumuzu oynamış, misketimizi oynamış ve de akşam ezanının uyarısıyla eve gidiyorduk. benim sokak caddenin başındaydı. ilk olarak ben ayrılıyordum yani. beni bıraktılar. sarıldıktan ve yarının planını yaptıktan sonra ayrıldık.
onların evi yokuş aşağı bir sokakta karşı karşıya sayılırdı. ve can kardeşlerim o dik yokuştan inerken freni patlayan ve duramayan bir kamyonetin altında kalmışlar. emir olay yerinde direkt can vermiş. ah canım kardeşim. zayıfça bi çocuktu zaten. yemekle işi yoktu ki. furkan 'a yetişebilmişler. hastaneye kaldırılmış. ama o da fazla dayanamamış. 3 saat sonra furkan'ım da teslim olmuş meleklere.
sabah öğrendiğimde idrak edemedim o çocuk aklımla. konuşamadım bile. cenazelerine götürmediler. ben de gitmek istemedim zaten. ama hülya teyze'nin bana sarılışını unutamam ertesi gün...
o günden sonra bütün oyun çarlarımda, sözlük hesaplarımda, mef nickini kullanırım.
m****
emir
furkan
belki bir nebze olsun yaşatabilirim anılarını kan kardeşlerimin.
