" acı çekmek " sonucunu en iyi şekilde yaşatan hadisedir. ilk zamanlar başkası çıkar karşıma unuturum diye düşünülür.
sonra beraber geçirilen zamanların ne kadar keyifli olduğu düşünülür.
sonra sesini duymak için telefona sarılıp arayıp aramamak arasında tereddüt yaşanılır.
1 sene geçer umut vardır, ama görülür ki her şey eskisi gibidir.
2inci sene alışkanlık halini almıştır, onla nefes alınan her an beynin köşesinde çerçeveletilip asılmıştır.
ağlamak gün geçtikçe normal bir olay halini alır.
karşıma biri çıksaydı görürdüm yalanı kişinin felsefesi olur halbuki kişi kendini öyle bir kapatmıştır ki kimseye o gözle bakamaz.
beklenmez aslında, bir gün beraber oluruz umudu yaşanmaz ama sevilir, karşılıksız sevgidir bu.
yılda 1 kere görülür ama yeter insana, mesafeli davranılır ama içi içini yer sevenin keşke ve eğer kelimeleri sürekli olarak tekrar edilir.
3üncü sene hala sevilir, körü körüne bağlanılır, kimseye bir şey söylenmez ama içten içe erir seven kişi. kendini tüketir ama yaptığının farkına varamaz.
kendince intikam alır, sevinir, unuttum bile der. umutsuzca kendini avutur işte.
biri girer hayatına, sevdiğini sanar en ufak hatada terk eder. ne kadar da umutsuzca bir çırpınıştır o! karşılıksız sevdiği büyük aşkı depreşir yine, 4 sene olmuştur bu nasıl bir sevgidir?
onla tanıştığı yere gitmeye çekinir ama gider. kimse bilmez ama o orada soluduğu her nefeste bıçak darbesi alır göğsüne, karnına, beynine...
bunlar yaşanılır, unutulur ama oraya gidildiğinde geçmiş bırakmaz peşini, korku sarar, ağlar, güler, yine ağlar. unuttuğunu sanar ama hiçbir zaman unutmaz, pişman olur, etkisi sürdüğü için belki de daha bir kızar kendine.
en sonunda " meğer... " der seven. meğer ne kadar fedakarmışım, meğer ne kadar çok hata yapmışım, meğer ne kadar safmışım, meğer ne kadar güçsüzmüşüm, meğer ne kadar sevmişim, meğer ne kadar tüketmişim kendimi...
