hayatın tam olarak neresinde hata yaptım bilmiyorum ama sanki bütün evren benim karşımda. domino taşı gibi devriliyor her seferinde kurduğum hayaller. kimsenin hayatında olmamam gerekiyor gibi hissediyorum. bu nasıl bir uğursuzluk anlamadım gitti. kimden uzaklaşsam hayatı yoluna giriyor sanki. bir gün her şeyin çok güzel olacağı umuduyla bağlandığım bu hayata dair neredeyse bütün umutlarım birer birer tükeniyor. en güvendiğim insanlardan bile kazık yemekten bıktım. Artık hiçbir şey beklemiyorum kimseden. bana huzur verecek tek bir kişi yok sanki. ben herkesten ve en çok kendimden nefret ediyorum galiba. oysa ne de mutluydum seneler önce. kaybolan yıllarımı da istemiyorum bana sadece biraz huzur verseler yeter.
