Ben bu yazıyı öylesine yazdım . Benden kalan son parçalara , tüm umutlarıma, hayallerime. Evim bilidiğim küçük bir çocuk gibi korkularımdan arınmak için sığındığım, güvenli bölgem olarak gördüğüm adama. Kırılmış bir kalbin, bozuk para gibi harcanmış değeri bilinmemiş bu aciz ruhuma. Mabedim olarak gördüğüm gelecek hayallerimin altında duran her inanışa. Biz kimdik , neydik , aciz vücutlarımızın altında , kelimelerin ağırlığı altında ezilen bir kaç parça ruh. Özgür kılmak için şimdi onları tek celsede silip atılan bedenlerimze inanmak zorundayız .
