Bundan 4 sene önce Konya'ya yerleşmeye gittiğimde yaşadım ben bunu. Yanımda bir kız vardı. bana evi gösterdi. Evi, eşyaları inceledikçe içim burkuldu. Yanmış bir halı... derme çatma bir mutfak... banyo demeye bin şahit isteyen, kabini bile olmayan bir duş yeri...
Kahvaltı malzememiz olmadığı için komşu evdeki arkadaşlarına kahvaltıya gidecektik. Kızla sokakta eve doğru ilerliyoruz. Henüz evi yeni görmüşüm, ortam yabancı, kız yabancı... o an boğazıma oturan yumruyu unutmam mümkün değil. O ağlamamak için kendimi tutuşumu... içimdeki ses şunları söyledi "bu kız da senin gibi burada yaşayacak. Ağlayıp da onun da moralini bozmayacaksın. Ağlayıp da kendini rezil etmeyeceksin."
Evet onun yanında ağlamamayı başardım belki. Ama odama kapandığımda "Allah'ım! buralarda bir başıma ne yapacağım ben?" deyip hüngür hüngür ağladığımı hatırlıyorum. Sonra Allah başka bir kapı açtı, memleketimin yakınlarına geldim.
