bir kapı komşumuz vardı doğdum, dışarı çıktım 4-5 yaşında beraber oynadık, ilkokula, orta okula, liseye birlikte gittik ve hep yan yana oturarak okuduk. çok iyi bir arkadaşı olan insanlar bilir başkasıyla arkadaş olamazsın vaktin dahi olmaz. öyleydi işte kaç yıllarım beraber geçmiş düşünsenize artık kendi ruhundan bir parçaymış gibi hissediyorsun. sonra ne oldu? hayat ayırdı demek isterdim ama kendisi ayırdı. kendi hayatını mahvetti. bunca zaman ben mi böyle biri olduğunu fark edemedim yoksa ailesi onu yavaş yavaş zehirledi mi bilmiyorum ama tam bir şerefsiz oldu, bana en çok zarar veren insan oldu. yapayalnız bıraktı.
sonra üniversiteye geçtim. eve çıkmak istiyordum ama param yoktu insan da yoktu. sonra tesadüfen tanımadığım bir çocukla karşılaştım o da yurttan eve çıkmak istiyormuş. neyse biz çıktık eve ama çocukla 5 kere konuşmamışımdır odalarımızı falan kitliyoruz aynı evde.
sonra öğrendim ki üniversitede o 'tanımadığım' arkadaşım dünyanın en iyi insanıymış. bu kadar dürüst, merhametli, doğru bir insanla karşılaşmak belki de allahın 20 yıllık arkadaşını kaybettin ama ben sana başka kapı açtım deme şekliydi kim bilir?birlikte sabaha kadar içtiğimiz oldu, güldüğümüz oldu, beraber ağladığımız oldu. 10 yıldır hiç ayrılmadık, bak bu insanı üniversitede tanıdım diyorum. hukuk okudu çok çok iyi yerlere geldi, binlerce tl kazanıyor, yaşadığı evi görseniz. bir adam hiç bozulmaz mı? bozulmuyor. benim gibi basit, onun kazandığının 5'de 1'ini bile maaş diye alamayan birinin yanında her hafta uğruyor, can dostum diyor.
olay ne biliyor musun? lise arkadaşı, üniversite arkadaşı değil, karakter. 10 yaşında da 50 yaşında da ''dost'' bulursun..
