bir de hicbir sey demeden inmeye calisma durumu var.
13-14 yaşlarındaydım. harry potter ve azkaban tutsağı kitabını almak için dolmuşa binmiştim ve heyecanla mahalleden ilçe kütüphanesine gidiyordum.
artık içime harry mi kaçmıştı, nasıl bir kafa içindeydim tam hatırlamıyorum. zaten bir de bayaı atletik bi çocuktum zamanında. sürekli bir yerlere tırmanır, yüksek yerlerden korkusuzca atlıyordum. çok kere 2. kattaki evimize balkondan girip çıktığım için azar yemişimdir annemden.
neyse; dolmuşta ineceğim yere geldiğimde, kapının da açık oluşu sebebiyle kalktım ve hiç bir şey demeden öylece atlayıverdim ben. araba sanırım bi 40-50 ile gidiyor olsa gerek. e dengeyi sağlamak kolay değil tabi.
ve sonuç; gözlerimi açtığımda ambulanstaydım, hayal meyal hatırlıyorum. kısa sureli hafıza kaybı, 4 günü yoğun bakımda olmak üzere 15 gün hastanede yatış... beyin kanaması!
uzunca bir süre de evde kafamdaki dikişlerle durdum. kafatasımın sol yarım küresi komple yarılmıştı. ameliyattan dolayı suratım şişik ve morluklar içindeydi. gözlerimin yeri değişmişti, tam bi yaratığa benziyordum. yüzümün normalleşmesi 6 ayı aldı.
ve daha da kötüsü en az 2 yıl sureyle tüm sportif aktiviteler yasaklandı. her hareketime dikkat etmem gerekiyordu. doktor hiçbir şekilde başına darbe almaman gerekiyor demişti.
o zamanlar lisanslı olarak bi basketbol kulübünde oynuyordum, sporla sürekli içiçeydim. ve ciddi ciddi profesyonel olma hayalleri içindeydim. belki olabilirdi de, bilemiyorum.
işte bu travma tam da gelişme evresinde benim felaketim oldu. o hareketli, atletik, yerinden duramayan çocuk gitti ve yerine şişko, hantal bir çocuk geldi.
belki daha iyi fizikli ve uzun bir insan olacakken bu yüzden yetersiz kaldım.
kıssadan hisse; aman çok yavaş gitse bile, kesinlikle bir şeyler deyip öyle inin. hatta tamamen durmadan aşağı adımınızı atmayın.
ve ben hala ne zaman dolmuşa binsem tam inecekken kafam zonk ediyor.
