Her gün işe giderken binadan çıktıktan sonra tepeye bizim kata bakıyorum annem genellikle her gun pencereden yolluyor ve el sallıyor tabi bende. Ama çıkmadığı zaman bir tuhaf oluyorum. Artık baya baya yaşlı insanlar. Hani diyorum orada göremeyecek olsam allah korusun. Korkuyor insan be. Şu iki saniyelik olayla bile varlığının farkını hissettiren kadının çocuklasmasi ve artik gitme ihtimali çok kötü vir his. Hani babam sag olsaydı köşede otursaydı diye bi türkü var ya annem onu da cok sever boşa değil. Az çok zamanla farkediyor insan olsunlar da sadece camdan el sallasınlar. Buraya yazıyorum çünkü öyle duyguları dile getiren insanlar değiliz korktugumda ya gider yanagina yapışırım yada yanında uyurum. O anlar. Anne baba herşeydir.
