Benzersiz bir duygudur. Nefret ettiğini de özleyebilirsin, çok sevdiğini de. Engel olamazsın bu duyguya.
21 Ekim 2016, sıradan bir târih gibi duruyor ama öyle değil. Çapa, istanbul'un herhangi bir semti ama değil. Onu en son gördüğüm gün ve mekân. O an -ki hiç unutamam, bana nefretle bakan bir kadın hatırlıyorum. Çapa meydanı'nı inleten bir ses duyuyorum.
"Defol git hayatımdan."
Ne komik değil mi? istemeye istemeye sırtımı döndüğümde bilebilir miydim onu bir daha göremeyeceğimi? Bilsem düşer kalırdım.
Ne komik değil mi? Her lanet günü beraber geçirdiğin, yanından ayrıldığında özlemeye başladığın insanı 4 aydır görememen.
Yani hayat nasıl fiyasko sürprizler hazırlıyor. Akıl erdiremiyorsun. Ondan önceki hayatını nasıl yaşadığını anlayamıyorsun o günlerde. Anlamsız geliyor. Sonra birden yok oluyor. Yalnız kalıyorsun.
Tesadüfler bile uğramıyor sana. Nasıl oluyor da bir sokağın başında karşılaşamıyorsun.
Çıkmaz sokaktasın. Ve arkanı dönemiyorsun.
Özlemek. Özlemek bu mu?
Kalbim ağlıyor, gözlerim ağlasa keşke.
