Bu tür biriyle yakın zamanda tanışma fırsatı buldum. Fırsat diyorum ; zira kendisi sayesinde çok şey öğrendim.
Zat-ı muhterem 3 cümlesinden birinde zeki olduğu vurgusu yapıyor. Zekadan kastı da kurnazlık. Kafasında kırk tilki dolaniyor.Kırkınin da kuyruğu birbirine değmiyor yani.
Çok zeki olduğu iddiasında bulunan şahsımız oldukça patavatsız ve bunu dürüstlük olarak savunuyor. Empati falan hakgetire...Doğallikla görgüsüzlüğü birbirine karistiriyor.Siyasi görüşü beni ilgilendirmez; lakin bildiğin kalıp yargılarla ifade ediyor görüşünü. Sanki ezber yapmış gibi.insanları görünüşlerine , tercihlerine,inanclarina göre yargılayacak kadar da sınırlı bir bakış açısı var. Bir soylediklerine bakiyorum bir de tavirlarina.Birbiriyle taban tabana zıt. Kendini tanımıyor.Rüzgarin önune katilmis bir yaprak misali savrula savrula yaşıyor hayatini. Hayata dair bir durusu ,net bir tavri yok.Surekli konuşuyor,konuşuyor...O on cümle söylüyor ben bir tane soyleyebilirsem kâfi.Soyledigi 10 cümleden 5'i de palavra. Neyse daha fazla uzatmayayım. Sizi bilmem ama ben şahısta pek zeka pırıltısı göremedim. Tabi ki bu acı gerçeği ona söyleyemedim.
insanin kendinin farkında olmaması ne kadar acı değil mi?içinde yaşadığın toplumla barışık değilsen , halden anlayan bir insan değilsen, bir dediğin diğerini tutmuyorsa ,kuralların ve kendine özgü fikirlerin yoksa ne yapayım ben zekanı ? Üç beş matematik hesabı yaptın diye kimse zeki olmuyor güzel kardeşim. Ve bu yaşantı şu gerçeği bir kez daha hatırlatıyor bana:"Bir insan sürekli vurgu yaptığı şeyden yoksundur."
