Ulkesinin kurtaricisina nankor; dedesine (bkz: Kurt Said) sadik zat-i muhteremin son bombasi.
Feodal carklarina comak sokulanlarin rejime veryansin etmesi olasi olsa da, bunlarin toplumun teveccuhunu kazanabilmeleri sosyolojik acidan incelenmesi gereken bir gerceklik.
Dedelerimin ve ninelerimin babalari cumhuriyet kurulmadan once okuma yazma bilmeyen, mendil kadar topraga ancak sahip olabilmis zavalli fakir koylulerdi, hepsi cihan harbinde ve kurtulus savasinda can verdiler. Arkalarinda biraktiklari cocuklarina cumhuriyetin ilk yillarinda devlet eliyle okuma yazma ogretildi, onlar da kendi cocuklarini okutmaya calistilar, torunlari ise o cumhuriyetin kazanimlarinin belki de en birincisi olan esitlik sayesinde alabildikleri egitimle zamaninda tum toplumun karsisinda "bey" diye ezildigi adamlarin cocuklarinin onune gectiler. Dedesi seyh, sih, aga ya da bey olan; ataturk devrimlerinin yok etmeye calistigi, koylunun cocugunu koylu, fakirin cocugunu fakir olmaya mecbur eden feodal duzenin yikilmasindan elbette rahatsiz olur, dedelerinin "kulsun, marabasin, tebasin; biz efendilerin senin yerine de dusunuruz" diye cahil ve fakir biraktiklari zavalli halkin torunlarindan elbette korkar, olmayan travmalar icad eder. Bize de bu feodal kirintilarina "be hey mubarek (!) oyle bir travma yasatilmis olsaydi, dedesi asilmis senin bugun birak bulundugun mevkilere gelip dusmanlik kusmayi, yasama sansin dahi olmazdi" diyerek dirsek cevirmek duser.
